· 

Van mijn eerste velvet cap met kranten erin naar KEP Italia…

Ik kan mij de aankoop van mijn eerste eigen cap niet meer herinneren. Wel dat ik 8 jaar was. Ik mocht naar de plaatselijke manege in Aalten, Stal De Vrijheid. Eerst nog een paar proeflessen met een klamme, ietwat plakkerige cap op die de kinderen voor mij hadden opgehad. Megatrots was ik daarna op mijn eigen cap. Het liefst dag en nacht op. In elk geval op de fiets, zweepje in de rubberen laars (of ik tikte m'n fiets er eens mee aan), en dan ging ik weer full speed naar de manege. Soms zat m'n cap onder de uitgelubberde snelbinders achterop als ik weer opmerkingen kreeg dat ik wel heel veilig fietste.

 

Waren we klaar met de les, dan gingen we zelf nog paardje spelen in de buitenbak. Diep wegzakkend door de modder over de hoefslag draafde deze die-hard Penny fan vol vuur met hoog opgetrokken knieën rond. Met cap op natuurlijk! Andere kinderen waren jaloers op die van mij. Dat weet ik nog. Mijn cap met velvet overtrokken was nog zwart. Die van hun was al vaalbruin en gerafeld langs de klep. Er zat bij mij zelfs nog een strikje achterop en een elastieken bandje voor onder je kin waar nog rek in zat. Dat was luxe! Pas als een cap echt te klein werd of kapot ging, dan dacht je aan een nieuwe of andere tweedehandse.

 

 

Ik kan me ook zo voorstellen dat het uitzoeken van die eerste cap vlug ging. Past ie? Nee? Dan vul je ‘m maar op met kranten. “Dat is dan 24 gulden en 95 cent mevrouw”, moet de kassière tegen mijn moeder gezegd hebben. Keuze was er toch niet. Lekker makkelijk! En ja, ik heb jarenlang op de manege met kranten in m’n cap gereden. Mijn maat was er niet in de winkel. Zo zakte de cap nog net niet over m'n ogen. Probleem opgelost.

 

En zo zagen de caps er 32 jaar geleden uit... Erg he, die foto, haha! Maar ik was super trots dat ik op ponyles zat.
En zo zagen de caps er 32 jaar geleden uit... Erg he, die foto, haha! Maar ik was super trots dat ik op ponyles zat.

'Cap is fashion geworden'

En dan nu 33 jaar verder… Altijd gereden, diverse caps gehad. Sommige heb ik ook heel lang gehad. Waren ze allemaal mooi? Als ik terugkijk naar de foto’s, mwah. Maar je had een veilige cap op, daar draaide het toch om? Maar eerlijk is eerlijk, de laatste 10 jaar rouleerden de caps steeds sneller en sneller. Niet omdat er wat mis mee was, maar omdat die ene misschien toch mooier is. De cap is fashion geworden. Dat die ook nog je hoofd beschermt bij een val is haast een mooie bijkomstigheid! 

 

Heb jij ‘m trouwens altijd op? Ik wel. Je betrapt mij er niet meer op dat ik zonder rij. Wel een tijdje gedaan jaren terug. Maar ook die hele brave kan een keer van de benen gaan. Mijn caps hebben heel wat klappen opgevangen, levensreddende zelfs! En kom bij mij niet aan dat je niet met cap rijdt omdat ‘ie niet lekker zit of te warm is. Het aantal modellen en merken is zoveel malen groter dan toen ik begon, daar zit echt wel iets fijns bij.

 

Ambassadeur
Maar waarom schrijf ik dit? Ik moest anderhalve week terugdenken hoe die eerste capaankoop geweest moet zijn. Ik zat ineens thuis achter m’n laptop met de handen in mijn haar. Ik mocht van KEP Italia twee nieuwe helmen voor in de springring uitzoeken! Carola Papenburg van Kep Italia Benelux vroeg of ik ambassadeur wilde worden. “Zoek maar wat uit via onze online configurator.” Ja, en dan ben je verloren… De opties om je eigen cap te personaliseren zijn oneindig. Wil je bling bling, glimmend, mat, bruin, zwart, blauw, rose goud, groen, slangenprint, whatever, het kan. Zelfs het logo van KEP Italia is aan te passen. 

 

En gisteren waren ze er dan. Maandag besteld, een ruime week later op de woensdag binnen. De postbode moet bij het zien van mijn blije hoofd gedacht hebben: Die is goed gemutst! Jazeker, met twee supergave caps. Nee, geen fonkelende steentjes, wel springruiterproof! Een beetje klassiek en toch heel modern. In de dressuurbaan houd ik inmiddels wel van wat meer show (daar had ik al een mooie KEP Italia voor), maar bij het springen hoort in mijn ogen een wat klassiekere outfit. Ik ben er trots op dat ik deze caps mag dragen. In de dressuur word je er al mee doodgegooid. “Grote namen als Marcus Ehning, Scott Brash en Peder Fredricon rijden er al mee, maar we hebben nog wel wat aan terrein te winnen onder de springruiters”, zei Carola. Nou, als ik ook maar een klein beetje ga rijden zoals zij doen, dan teken ik daar voor! 

 

Hoe zou jouw droomcap eruit zien? Je kan ‘m hier samenstellen en het ontwerp naar jezelf mailen.

 

Zo zien mijn nieuwe caps er van dichtbij uit: