Er is een transformatie gaande binnen de gezondheidszorg. Nijvere bouwlieden werken aan een brug tussen de reguliere geneeskunde en complementaire behandelwijzen. Steeds vaker werken dierenartsen en specialistische therapeuten samen om gezondheidsproblemen zo efficiënt mogelijk te behandelen en -beter nog- te voorkomen. Eén van hen is Paulien. Zij praat met paarden en met haar handen kan ze magnetiseren.
Spiritualiteit is niet meer weg te denken uit het leven van Paulien, die haar achternaam liever niet in het artikel vermeld. Ze wordt op stal al dagelijks opgewacht door mensen die van haar behandelingen gehoord hebben en haar graag willen ontmoeten. Er zijn veel stallen die de deuren voor Paulien openen. Veel meer dan dat menigeen denkt, want zelfs topsporters weten haar te vinden door mond-op-mond-reclame. Phillippe Le Jeune, Tim Lips, Jur Vrieling, Rob Ehrens en Yuki Hari werken zelfs mee aan het boek dat Paulien aan het schrijven is en dat zegt toch wat.
Praten met paarden? Dat bestaat niet! Paulien hoort het al haar hele leven. “Ik snap het ook wel. Het is eerst zien, dan geloven”, vertelt ze. “Ik hoor de stemmen van dieren en overledenen en kan met ze praten. Als ik met een paard bezig ben, komen vaak overleden mensen naar beneden om me extra informatie te geven en ik krijg hulp van mijn gidsen. Ik hoor de stem van het paard, elk paard heeft zijn eigen klank. Heel schattig. Soms klinkt het zacht en liefjes en verandert de stem in een paar jaar in een diepere, meer volwassen klank. Soms zit in de kleinste pony de zwaarste stem of klinkt het heel bekakt. Ik krijg ook beelden door en zo kan ik hun verhaal doorgeven aan de mensen. Noem me geen paardenfluisteraar, dat vind ik vreselijk. Dat is meer de Monty Roberts methode. Dat doe ik niet.”
Paulien noemt het een gave die ze haar hele leven al heeft. Een gave van God, die haar veel moois heeft gebracht maar ook verdriet. “Toen ik klein was snapte niemand me. Ik praatte met overledenen, zoals met mijn opa. Ik ben helderziend, helderhorend en helderruikend. Toen mijn opa was overleden, rook ik in de klas zijn luchtje. Ik was negen jaar en zo bang dat ik naar de WC rende om over te geven. Ik kon niet met deze verhalen thuiskomen. Niemand snapte me, behalve mijn oma. Maar zij zei vaak: ‘Sssssht, straks moet je het gekkenhuis in’. Ik mocht niets zeggen. Ik had geen vriendinnetjes en ik was zo eenzaam. Daarom was ik altijd buiten met dieren bezig. Dat was mijn leven.”
Twee-in-een-sessie
Paulien was zestien toen ze haar huidige man ontmoette en daarmee vielen veel puzzelstukjes op de plaats. Hij heeft dezelfde gaves en zijn vader stond altijd met adviezen klaar. “Het voelde als een warme mand. Alles wat ik hoorde en zag, is in zijn familie heel normaal. Ik heb duizenden mensen mogen helpen en mooie consulten gegeven. Ik heb mensen een extra zetje kunnen geven om iets van hun leven te maken, maar ik kreeg ook stomme vragen. Word ik later rijk, met wie ga ik trouwen? Daar had ik niets mee. Je maakt in je leven je eigen keuzes. Het werd me ook teveel. Ik ging me op de paarden richten en vaak is daar de eigenaar of ruiter ook bij betrokken, waardoor het een twee-in-een-sessie wordt.”
De liefde voor dieren is diep geworteld bij Paulien. Ze wil het liefst zoveel mogelijk probleempaarden helpen. Paarden met angsten, die een afwijkend gedrag vertonen of moeilijk zijn voor hun ruiters. “Ik praat rechtstreeks met ze. Als het paard bang is, vraag ik mijn gidsen. Ik kan paarden hun angsten uit hun hoofd praten. Een mens gaat naar de psychiater, een paard naar Paulien, met als verschil dat ik problemen vaak in één of twee keer al kan oplossen. Dat is het mooie van mijn werk. Ik krijg altijd wel een verhaal naar boven. Ik verzin niks. Als ik namen of getallen doorkrijg, wijzig ik die ook niet zoals je op TV wel eens ziet. Ze beginnen met Mary en eindigen op Margareth. Dan ben je aan het gokken. Het mooie is dat een paard ellende van zich kan afgooien als je met ze praat. Je ziet de opluchting. Eindelijk kan hij z’n verhaal vertellen en wordt het doorverteld. Het is zo mooi. Je creëert begrip bij de mensen, ze gaan op een andere manier naar het paard kijken.”
Liefst stresspaarden
Paulien behandelt het liefst stresspaarden. Paarden die veel eigenaren hebben gehad of die slecht behandeld zijn. “Ik doe ze graag om ze weer gelukkig te krijgen met hun eigenaar. Als ze hun verhaal gedaan hebben, begin ik met de magnetische behandeling via mijn handen. Soms gaan paarden enorm te keer bij het ontstressen en schiet de hartslag omhoog. Ze kunnen me trappen. Het is echt uitkijken, maar meestal vinden ze het heel lekker. Mijn handen werken zoveel sterker dan van menig ander. Ik weet niet hoe het kan. Het lukt zelfs dwars door gips heen. Het zijn magnetische golven, maar er komt nog iets bij. Een soort kracht.”
Tegenwoordig komt Paulien op de grootste sportstallen in Nederland, Duitsland en België. “Ik zit in de kampioenen. Ik krijg heel veel bekende paarden in mijn handen. Ik weet niet waardoor dat zo gelopen is. Toen ik voor het eerst bij Jessica Kürten en Jur Vrieling kwam, kende ik ze niet eens. Ik heb niets met internet en lees de hippische bladen niet. Van Rob Ehrens, de bondscoach, had ik wel eens gehoord. Ik kom ontzettend graag bij ze. Het zijn echte paardenmensen, net als Phillippe Le Jeune en Yuki Hari. Vigo d’Arsouilles vertelde me voor het WK in Kentucky dat hij ging winnen voor zijn Phillippe en dat gebeurde ook. Twin Twin van Jur mopperde dat hij verplaatst was van de buiten- naar de binnenstal en niet meer naast zijn vriendin Nerina stond. Toen hij weer teruggezet werd, presteerde hij weer in de ring. Ik heb heel veel mooie verhalen. Ze mogen niet allemaal verteld worden, maar ik heb er een heel stel mogen opschrijven in mijn boek ‘Paard, praat met mij!’, dat binnenkort uitgebracht wordt door Media Boekservice.”
Een praktijkdag
Op een maandagochtend komt Paulien naar de stal waar ik, auteur, mijn paarden heb staan. Het is de eerste keer dat ze hier komt, maar de tweede keer dat ze één van mijn paarden ziet. De eerste ontmoeting met haar was een aantal weken eerder op een sport/handelsstal. Ik had over haar gehoord en besloot dat ik haar met eigen ogen aan het werk wilde zien. Ik nam een hengst en een merrie mee. Paulien vertelde me dat het beter is om een paard in zijn eigen vertrouwde omgeving te behandelen, maar ze wilde het wel proberen.
Als het al zou werken, dan zou de hengst naar mijn verwachting niet veel ‘zeggen’ omdat hij in de dagelijkse omgang al niet veel toenadering zoekt en zou de knuffelmerrie juist een open boek zijn. Ik zette de zesjarige hengst neer en Paulien ging direct van start. Ik vertelde haar niets en was benieuwd of ze naar boven kon halen dat de hengst bang is voor andere paarden en dat hij door de spanning niet op het niveau loopt als zijn meeste leeftijdsgenoten. “Zeven of acht”, begint ze. “Op die leeftijd zal het paard springen op het niveau dat jij nu graag met hem zou willen zijn.” Paulien komt met een berg persoonlijke feiten aanzetten die ze niet zo maar kan weten en waardoor ik steeds minder sceptisch raak. Grappig detail is dat ze met de naam Liesbeth komt. “Twee keer hoor ik Liesbeth, de ene praat normaal Nederlands, de andere alsof ze van stand is. Zo’n accent heeft ze.” Ik vertel haar dat de moeder van mijn vriend zo heet, zijn stiefmoeder ook en dat dat accent klopt. “Ja, ik krijg soms de gekste dingen door”, reageert Paulien nuchter.
Over de hengst wist ze te vertellen dat hij bang is voor andere paarden, dat hij als jaarling vaak was opgejaagd, wat aannemelijk is, maar ook dat hij op latere leeftijd een trap heeft gehad. Ze wijst de plek aan en vertelt mij dat de hengst dankbaar is dat ik in hem geloofde en ervoor zorgde dat hij er nog is. De hengst heeft inderdaad als vierjarige een klap gehad op zijn tweede wedstrijd en kreeg een infectie. De dierenarts adviseerde me om hem te laten taxeren voor de verzekering, maar de operatie sloeg aan. Alleen die mentale klap is hij nog niet te boven. “Ik kan hem daar vanaf helpen”, zegt ze standvastig. Haar handen zweven boven het lichaam. Spieren trillen en even later vraagt ze de hengst te gapen. “Daarmee maakt hij zijn hoofd leeg.” De hengst blijft maar gapen.
Dan de merrie. “Oh, dat is een tante”, zegt Paulien. “Ze wil niets zeggen, want ze is nu op een andere stal en vindt het te druk hier.” Paulien laat haar handen het werk doen. “Het enige dat ze kwijt wil is dat ze trots is op haar vierjarig veulen en dat ze net zo’n blauwe bal in haar stal wil als de buurman. Verder wil ze niets zeggen, dus ik kan je ook niets vertellen.”
Op de ochtend dat Paulien naar de stal komt waar mijn paarden staan, behandelt ze de hengst nog eens. “Laat me weten hoe hij nu met andere paarden omgaat. Mijn gids zegt dat je hem ook best eens mag aanpakken als hij zich erg aanstelt.” Een wedstrijd hebben we ondertussen nog niet gehad, maar hij springt thuis niet meer weg als een tegenligger hem passeert. Hij houdt hooguit zijn adem een keer in, maar doet verder niets. Dat is al winst.
Gebed als begin
We zetten een nieuw paard van iemand anders voor Paulien klaar. Ze gaat er een paar meter vanaf staan en vouwt haar handen tegen elkaar met de vingers omhoog. “Als ik met een paard begin doe ik eerst een gebed. Om het paard in het licht te zetten en voor mezelf om bescherming te vragen. Ik voel meteen een warme deken over me heen en begin dan. Ik stel vragen en krijg antwoorden. Als ik een paard vastpak voel ik de pijn van het paard. Als ik hoofdpijn krijg, hebben zij meestal hun hoofd te vol. Mijn handen gaan naar de plek waar ze last van hebben. Ik help ze met ontstressen, zet energiebanen recht en verwijder afvalstoffen.”
Paulien laat de paarden altijd op de was- of poetsplaats neerzetten. Ter bescherming van haar zelf. De eigenaar of ruiter mag er bij staan. Liefst niet met teveel mensen en het paard mag niet aangeraakt worden. “Dat leidt af en ik krijg de energie van de ruiter door. Als een ruiter bijvoorbeeld last heeft van zijn knie, dan zou ik dat bij het paard ook kunnen voelen. Ik weet dan niet van wie het is. Je mag me van tevoren ook niets vertellen over het paard. Het paard moet me het probleem vertellen. Pas later kun je me vragen stellen. Vaak als iemand een afspraak maakt of als ik in de auto zit op weg er naar toe, krijg ik al beelden voor me.”
We weten dat het paard dat we Paulien geven op een harde wijze gereden is, maar zij komt er ook al snel achter. De tranen springen in haar ogen. Ze komt zelfs met de voornaam van de betreffende ruiter, maar benoemt ook de twijfel van de amazone als ze aan het rijden is met het paard dat zo weinig basisopleiding heeft gehad. De amazone staat vol verwondering te kijken over alles wat ze nog meer hoort en gaat aan de slag met de tips die ze krijgt.
“Het is zo mooi als eigenaren wat met de informatie doen. Ik kan de paarden ook alleen maar helpen als de eigenaar het echt wil. Ik moet een paard iets kunnen beloven. Als ik weet dat een paard morgen weer afgerost wordt, zeg ik hem niet dat het nooit meer zal gebeuren. Ik kan zo slecht tegen mishandeling. Ik zou al die paarden zo graag willen redden. Als ik een stal binnenloop, hoor ik veel paarden roepen, maar dat leer je af te blokken. Het liefst zoek ik de paarden zelf uit, maar als ik voor een specifiek paard moet komen dan behandel ik deze natuurlijk. Het ligt aan mijn gesteldheid hoeveel ik er op een dag kan doen. Het is in elk geval geen fulltime job. Ik neem de ellende van de paarden over en heb hersteldagen nodig, maar het is me waard. Ik wil ze zo graag helpen. Ik weet dat ik het kan. Ik hoef me niet meer te bewijzen. Voor mensen die me graag een keer willen zien werken wil ik in de toekomst clinics gaan geven.”
De behandelaar
Naam: Paulien
Opleidingen: ‘Ik haalde een 10 voor Engels, maar verder was het op school geen succes. Ik heb heel veel mooie gidsen.’
Duur behandeling: De duur van de behandeling hangt af van hoeveel het paard te vertellen heeft., Paulien is al snel een uur bezig, ook wel eens drie uur. Ze wil per paard de tijd nemen die het nodig heeft. Bij negen van de tien paarden merkt de eigenaar na één sessie al verbetering. Bij sommige paarden zal Paulien een paar keer vaker moeten komen.
Wanneer Paulien vragen: Bij gedragsproblemen, verwerking van trauma’s, verzachting van pijn, stress. “Alles is mogelijk.”
de ervaringsdeskundige
De ervaringsdeskundige: Philippe Le Jeune
(Grand Prix-springruiter en Wereldkampioen 2010 in Kentucky met Vigo d’Arsouilles)
Sinds wanneer komt Paulien op jouw stal?
“Paulien kwam via via ongeveer een maand voor het WK in Kentucky op mijn stal. Ik geloof in wat ze kan. Terwijl ze de paarden niet kende, wist ze exact te vertellen hoe ze in elkaar steken. Ik liet haar eerst twee andere paarden doen, pas daarna Vigo. Daar was ze bang van. Vigo is op stal een heel grote persoonlijkheid, een echte meneer. Hij dwingt veel respect af. Dat zie je in de ring niet, maar thuis is hij de koning van de stal. Toen ik zag hoe Paulien met de andere twee paarden werkte, zei ik tegen haar dat ze Vigo in vijf minuten voor zich zou winnen. En dat gebeurde ook. Paulien zag hoe sterk de band tussen mij en Vigo is. Ik heb al veel goede banden met paarden gehad en ze naar de Grand Prix gebracht, maar met Vigo is het heel speciaal. Paulien zei tegen me: ‘Vigo zegt dat je bang bent voor de vliegreis. Je moet er niet over in zitten.’ En dat klopte, ik had een slechte ervaring met een vliegreis met paarden. De reis verliep fantastisch. Ze belde me op een maandag een keer en zei: ‘Jij bent gisteren naar de zee geweest.’ Ook dat was zo.”
Waarom deze wijze van behandelen?
“Paulien geeft mij en mijn paarden een goed gevoel. Ze heeft een zeer goede feeling met paarden. Ze weet te vertellen wat er met ze is gebeurd en hoe ze in elkaar steken. Als ruiter weet je ook hoe je paard is, maar zij bevestigt het. Dat de een wat meer tijd nodig heeft, dat de ander snel gestrest is.”
Wanneer behandeling?
“Ik hoop dat ze binnenkort weer eens langs komt. Ik heb een aantal nieuwe paarden en ben benieuwd wat ze vindt hoe de paarden zich evolueren. Ook voor Vigo zou het goed zijn. Ze raakt de paarden bijna niet aan en je ziet dat het wat met ze doet.”
De ervaringen?
‘Zeer positief, zowel voor mij als voor de paarden. Paulien is heel speciaal en bijzonder vriendelijk.’